Wonderland

Supersized eet ik mijzelf zelfrijzend zoet.
Kleren te heet gewassen, krimpen,
scheuren, zijn kleiner uitgevallen.

Extra small dus is het tussen al het knellen door
behelpen, op zoek naar een sapje dat terugbrengt
naar meer normale zelven.

Een weg terug is er nooit.

In de ogen van het landschap scoor ik seismisch laag
terwijl verderop de zonverlichte fabricage
als een koekblik ligt te bakken.

Met mijn reuzenhand en reuzenhart
gesneden uit een reuzenborst vind ik
daarin niets dan beschuit

dat ik in mijn reuzenvuist tot kruimels knijp,
in dit goedbedoelde sprookjesbos
voor je achtergelaat om spoor
te zoeken.

Vraatzuchtige voedselprijzen dijen uit,
menukaarten en wachtlijsten lijden hongersnood.
weldoeners verspreiden free sample's tast,

de weg naar candy land is in no-time opgegeten.