Herman Annema

Op hol geslagen steigert edele stilte hoog boven mij uit.
Ik kan én heb geleerd
wegrennen
of doen alsof je dood bent.
In dat moment van dringend kiezen vroeg ik mij af
waarom een dilemma standaard twee oplossingsrichtingen biedt.
Veel tijd voor verder nadenken was er niet waarop
ik koos voor schijndood en beteugelen.
We keken elkaar strak aan en vonden misschien
een spiegelbeeld, niets te doen dan slechts mijn hand
op haar warme flank leggen. Stilte dreigt een bedreigde soort
te worden zag ik in een documentaire. Herken je dat,
hoe gefilmde emoties rechtstreeks binnenkomen en harten
doorboren? Daar ligt samengebald geluid in kamers
volgestouwd tot het als zand wegsijpelt. Je bent bang
voor echo's die overblijven omdat je jezelf kunt horen denken
en niet uit kan staan. Luister maar hoe het flippert
tegen de wanden van jouw vacant geworden hartpanden.
Een oud huis kies je vanwege het karakter
en het is van belang door de huidige staat heen te kijken,
vooral te visualiseren wat je ervan gaat maken. Tenminste,
zo kijk ik naar dat soort dingen, of heb ik mij dat laten vertellen?
Ik hoor haar kloppen en we staan daar zomaar even een poosje
aan elkaar te wennen. Dan ontzadel ik haar en maken we
lange ritten over rijp bedekte mistlanden.
We luisteren naar het ademen en snoeven maar zeggen niets.